توهم به شیوه سبزها؛ تقلب گسترده کودتاچیان در مسابقه پیامک برنامه نود

شب گذشته به دنبال اعلام گسترده سبزها از شبکه های اینترنتی و ماهواره ای، کودتاگران سبز با همکاری عادل فردوسی پور مجری خائن برنامه فرمایشی نود در یک تقلب گسترده پیامکهای ملت بزرگ ایران را دزدیدند و با تبلیغات سوء خود گزینه متقلب 3 را به عنوان گزینه برتر اعلام کردند و همچنان دارند با آن پز می دهند.

أین تذهب؟

یک هفته از حرمت شکنی عاشورا می گذرد...با شکستن حرمت ارباب در روز عزا به دست فتنه گران صبر مردم ایران هم به پایان رسید و نتیجه ی  آن خروش و حماسه مردم در نهم دی ماه بود.

فریاد هل من ناصر ینصرنی مولا از حنجره فرزندش سید علی شنیده شد و عطش یا لیتنا کنّا معک شیعه با لبیک یا خامنه ای فرو نشست...ای کاش خواص به اصطلاح نخبه از غافله مردم عقب نمی ماندند...ای کاش یاران امام از جانشین خلف او فاصله نمی گرفتند...ای کاش کسانی که خود را سرباز رهبر می نامند آب به آسیاب دشمن نمی ریختند و فرمان رهنمود دادن و وحدت بخشیدن به فرمانده خود صادر نمی کردند... مانع وحدت، رهبر است یا تشنگان زر و زور؟ فاصله دوست و دشمن کجاست؟

هنوز هم دم از وحدت می زنید و می گویید واعتصموا  بحبل الله؟ مگر همان خدایی که می گوید به ریسمان الهی چنگ بزنید دشمن نمی دارد کسانی را که با خدا و رسول دشمنی می کنند؟ وحدت  با فتنه گران بعد از حرمت شکنی خیانت به مردم است.

مردم هفت ماه خشم خود را فرو خوردند...چه انتظاری دارید از این مردمی که از دوستان خود خنجر کینه و نامردمی خورده اند؟  

السلام علیک یا ثارالله

آدمی به سر شناخته می شود یا لباس؟

کشته ای را اگر بخواهند شناسایی کنندبه چهره اش می نگرند یا به لباسی که پیش از رزم  بر تن کرده است؟

اما اگر دشمن آنقدر پلید باشد که سرها را از بدن جدا کرده و برده باشد چه باید کرد؟

اگر دشمن کهنه ترین پیراهن را هم به غنیمت برده باشد چه باید کرد؟

لابد به دنبال علامتی، انگشتری، چیزی باید گشت.

اما اگر پست ترین سپاهی دشمن در سیاهی شب به بهانه بردن انگشتر، انگشت را هم بریده باشد و هر دو را با هم برده باشد به چه علامت و نشانه ای کشته خویش را باز می توان شناخت؟

البته نیاز به این علائم و نشانه ها مخصوص غریبه هاست نه برای زینبی که با بوی حسین بزرگ شده است و رایحه جسم و جان حسین را از زوایای قلب خود بهتر می شناسد.

تو را نیاز به نشانه و علامت نیست. که را گم کرده، علامت می طلبد و ناشناس نشانه می جوید.

تویی که حضور حسین را در مدینه به یاری شامه ات می فهمیدی.تویی که هر بار برای حسین دلتنگ می شدی آینه قلبت را می گشودی و جانت را به تصویر روشن او التیام می بخشیدی. تویی که خود جان حسینی و بهترین نشانه برای یافتن او،اکنون نیاز به نشانه و علامت نداری.با چشم بسته هم می توانی پیکر حسین را از میان بیش از صد کشته باز شناسی.اما آنچه نمی توانی باور کنی این است که از آن سرو آراسته این شاخه های شکسته باقی مانده باشد.

ازآن تن نازنین این پیکر بریده بریده ، به خون تپیده و پایمال سم ستوران شده.

تنها تو نیستی که نمی توانی این صحنه را باور کنی. پیامبر نیز که در میانه میدان ایستاده است و اشک مثل باران بهاری از گونه هایش فرو می چکد نمی تواند باور کند که این تن پاره پاره حسین او باشد.همان حسینی که بر سینه اش می نشانده است و سراپایش را غرق بوسه می کرده است.

این است که رو به پیامبر می کنی و از اعماق جگر فریاد میکشی: یا جداه!یا رسول الله! این کشته به خون آغشته حسین توست.

امروز جدم رسول خدا کشته شد!امروز پدرم علی مرتضی کشته شد!

امروز مادرم فاطمه زهرا کشته شد!امروز برادرم حسن مجتبی کشته شد!

واین حسین است که سرش را از قفا بریده اند و عمامه و ردایش را ربوده اند.

پدرم فدای آنکه در یک دوشنبه تمام هستی و سپاهش غارت و گسسته شد.پدرم فدای آنکه عمود خیمه اش شکسته شد.پدرم فدای آنکه سفر نرفته تا چشم به بازگشتش باشد و مجروح نگشته تا امید به مداوایش برود. پدرم فدای آنکه جان من فدای اوست.پدرم فدای آنکه غمگین در گذشت.پدرم فدای آنکه تشنه جان سپرد.پدرم فدای آنکه محاسنش غرق خون است. پدرم فدای آنکه جدش محمد مصطفاست.جدش فرستاده خداست.پدرم فدای آنکه فرزند پیامبر هدایت،فرزند خدیجه کبراست،فرزند علی مرتضاست،یادگار فاطمه زهراست...