هو الطبیب...
وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ...
گاهی دم از ایمان می زنی اما به زبان است و بس!
ایمان نداری از عمق جان...یک امتحان سخت مؤمنت می کند...یک ابتلا، تردیدت را می میراند...
هفته قبل با پیامکی که رسید دل هزاران و میلیون ها نفر ریخت...دل من هم...
اما امتحان ماه قبل به من آموخته بود ایمان به الله را...
ایمان به طبابتش را...
وقتی ته دلت خالی می شد از نگاه طبیبان...نور طبابت حق دلت را لبریز میکرد...
(از حق نگذریم اگر در این ابتلا، یک نفر را نداشتم هزار بار فرو می ریختم و سقوط میکردم)
دل ها ریخت...هر چند یک مسئله عادی و معمولی بود و جای نگرانی نبود...
اما مگر می شود؟! مگر می شود نگران نبود؟ مگر می شود دلواپس نشد؟!
اما دل آرام بودیم همه...
دل آرام بودیم چون مگر می شود؟! مگر می شود خدا پشت یک امت را خالی کند؟ سایه‌ی سر را بگیرد از امت؟!
مگر می شود تا "مهدی" نیامده بی "ولی" شویم؟!
علمدار انقلاب باید علم را برساند به موعود...
مگر می شود؟!
ابالفضل علمدار نگهدار خامنه ایست...
مگر می شود؟!
مادر سادات آیت الکرسی میخواند برای فرزندش، سید علی...
مگر می شود؟!
الحمدلله کما هو اهله...
الحمدلله که علمدار از بستر برخاست...شاداب و سلامت...
وان یکاد بخوانیم برای سید علی آقا...
امام امت از جای برخاست...
الحمدلله که یک هفته تمرین وحدت داشتیم و ولایت مداری...
امتحانی لازم بود برای امت...
الحمدلله که سایه‌ی سر داریم...
و باز هم خواب استکبار را آشفته کرد...
خامنه ای عصایش را بالا آورد..
و باز هم آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند...
ائتلاف می کنند برای ظلم و زور...مرگ بر ائتلافشان...
حضرت ماه دوست داشتنی ما...
امام مقتدر ما..
چشم بد دور، عمرتان بسیار، کس نبیند ملالتان آقا...
ابالفضل علمدار تا انقلاب مهدی خامنه ای نگهدار...
