سوره تماشا

ترم قبل پنج واحد درسی داشتیم که نسبت به بقیه کلاس هایی که برگزار می شد بیشتر در مورد رعایت اخلاق حرفه ای و حقوق بیمار صحبت می شد... این پنج واحد مدیریت خدمات پرستاری و پرستاری کودکان بود، با استاد محمد رحیمی مدیسه که لینکشون در لیست پیوندهام هست...

خوبه که گاهی همه ما کمی به اخلاق فکر کنیم در هر پست و مقامی که هستیم...الان درسته که من و امثال من دانشجوییم و فردا روز، اگر امکان اشتغال فراهم شد وارد محیط بیمارستان میشیم و مراقبت و پرستاری از بیماران بر عهده ما قرار میگیره...یک مسئولیت سنگین که الان باید تمرینش کنیم...تو کارآموزی ها همیشه اتفاقاتی میفته که باعث ناراحتیم میشه...نمیگم همیشه خودم درست رفتار میکنم! اتفاقا خیلی وقتها وجدان درد می گیرم به خاطر کارها و رفتار اشتباه خودم و خطاهای ریز و درشتی که ازم سر میزنه...

این چند روزه هم بیشتر از قبل دلخورم از خودم و هم کلاسی هایی که ذره ای درک نداریم نسبت به حال بیماران بستری که امید به دلسوزی و پرستاری ما بسته اند...

درسته که آدمی جایزالخطا است ولی نباید با این توجیه چشممون رو به کارهای غلط خودمون و بقیه ببندیم...

درسته که الان من و دوستام در سنی هستیم که شور و نشاط جزء جدانشدنی و تفکیک ناپذیر روحیه مون هست و اگر اینطور نباشه جای تعجب داره...ولی...

وای خدا...

همین دیروز داشتیم پانسمان بیماری رو عوض میکردیم...خانوم جوانی بود که به خاطر کیستهایی که جلو سرش بود قسمت جلوی موهاش رو تراشیده بودن...با یکی از دوستام مشغول تعویض پانسمان و ضدعفونی محل بخیه ها بودیم...بنده خدا خب جای زخمش می سوخت موقع ضدعفونی...همین موقع چند نفر دیگه از بچه ها بالای سر این بنده خدا وایسادن به جوک و پیامک خوندن و قهقهه زدن...هر چی چشم و ابرو اومدیم که متوجه بشن فایده نداشت...آخرش مریض که از اتاق پانسمان رفت بیرون بهشون گفتم اگه خودتون خدایی نخواسته به جای این بنده خدا بودید خوشتون میومد از این رفتار؟!! میگن آره، بده خوشحالش می کنیم؟!!!

یا چند روز پیش بیماری بود که سکته مغزی و قلبی داشت با کاهش سطح هوشیاری...همراهش هم مشخص بود که روحیه خوبی نداشت و ناراحت بود...تو بیمارستان هم مریض ها و هم همراهاشون حساس تر از همیشه هستن و خب باید مراعاتشون رو کرد...می خواستیم آنژیو کت جدیدی براش بزنیم ( برای تزریق دارو و سرم استفاده میشه) دو تا از بچه ها دوباره شروع کرده بودن به تعریف خاطره و خندیدن...همراه بیمار چنان با غیظ نگاشون کرد که من خجالت کشیدم! اونا متوجه نشدن و بالاخره با ایما و اشاره بقیه متوجه شدن و سکوت کردن...

بخش اطفال هم که بودیم موقع دارو چقدر مصیبت داشتیم!!! هر چی میگفتیم بابا خوب این گرم و میلی گرم داروها رو جمع کنید و به اندازه، ویال بردارید، حروم میشه...اینها بچه اند، دز کمتری باید داد و به تعداد بیمارها دارو رقیق نکنید به اندازه جمع دز داروها، آماده کنید...اینها پای مریض حساب میشه، گناه دارن...میگفتن باز رگ اصفهانیش زد بالا!!! حالا خوبه من اصلا خون اصفهانی تو رگهام نیست!

حالا از اون اخلاق و حقوقی که یاد گرفتیم فقط شوخیش برای بچه ها مونده...فقط میخندن و میگن حقوق بیمار رو رعایت کنیم و دریغ از ذره ای وجدان در وجودمون! الان باید تمرین کنیم تا فردا پرستار خوبی باشیم...

اینهایی که گفتم شاید یک درصد کارهای غلطمون باشه! روی گفتن بقیه اش نیست!! کاش حداقل این وجدان درد رو از دست ندیم و به فکر جبران مافات و عمل درست باشیم...هر کدوممون در هر جایی و هر مقامی و هر شغلی باید وجدانمون رو قاضی کنیم و وظیفه مون رو به بهترین نحو انجام بدیم...

خدا همیشه حاضر و ناظر بر اعمال ماست...از ستاریت خداوند سوء استفاده نکنیم که در دیار باقی اعمال ما بر ما وارد می شوند و هر شری به قدر ذره ای مایه عقاب ماست...